هواپیمای ملخیِ نونزده نفره با خلبانِ خوش تیپِ خانوم، از توی ابرهای آکلند رفت بالا و بیست و پنج دقیقه بعد دوباره فرو رفت توی ابرها و توی یه شهرِ کوچولو به اسم فانگارِی فرود آمد. هفت ساعت کلاس، با احتسابِ ناهار و قهوه و دعای مائوریِ اول و آخر کلاس و تاخیرِ شاگردا که به "وقتِ مائوری" سرو کله اشون پیدا شد، خیلی خیلی دلچسب تر و باحال تر از اونی پیش رفت که انتظارشو داشتم. لباسِ رسمی ای که کلی باهاش برای جماعت "فشن شو" رفته بودم، زیادی رسمی از آب در اومد که احتمالا تا آخرِ کلاس به جین و کفش ورزشی استحاله اش می کنم... یه جورِ خطی و کم شیبی که خیلی توی ذوق نزنه!
ماچ و بوس و Hongi و خنده و بخور بخور و آواز: به جامعه ی مائوری خوش آمدید...


عکس از این جا.