شاید برای نوشتن در وبلاگم "کی شعر تر انگیزد خاطر که حزین باشد" شده باشم. این جا جاییه که در مورد کتاب ها و فیلم ها و مزخرفات و لحظه های بی ربط زندگیم می نویسم. اما این روزها از زندگیِ بی ربط داشتنِ خودم بسیار شرمنده ام ...
کلمات بی معنی ان...
تلاش می کنم تصور کنم که بتونم عمق فاجعه رو لمس کنم و حساسیت ام رو نسبت به خبرهای بدتر از بد از دست ندم... حتا ده ثانیه اش هم خارج از تحمل انسانیه: شیشه نوشابه ای که سراغت اومده و قراره دوباره و دوباره سراغت بیاد و دیوارهای دخمه ای که خفه ات می کنن و مغزی که دیوانه شده و بازیچه ی بازی های بازجویی که به همه ابعاد وجودت تجاوز کرده: حس و فکر و تن و احساس...

زندگی روزمره من با همه مزخرفاتِ دلچسبش جریان داره و من از انسان بودنِ خودم شرمنده ام.