برای نفرِ چهارمِ خونه جدیدمون آگهی دادیم. آگهی رو هم خونه ایم نوشته بود و توی قسمتِ "هم خونه ای های فعلی" نوشته بود: A Persian, a German and a Norwegian... اصولا که من از دیدنِ این که جماعت نمی گن ایرانی و می گن پارسیایی (که یه وقت با پارسی قاطی نشه!) کهیر می زنم. ولی خب آگهی رو داده بودیم و دیگه اون قدرها هم قضیه مهم نبود... جالبیش این بود که وقتی ازش پرسیدم چرا منو ایرانی ننوشتی گفت راستش به این فکر نکردم، بیشتر به این فکر کردم که خودمو که آلمانی ام اول ننویسم که ضدتبلیغ نشه...
خلاصه وقتی یه نفر اومد برای دیدن خونه، ازم پرسید تو پارسیایی هستی دیگه؟ منم احساسِ خو- ماز-جبرانی-بینی کردم و گفتم که آره فکر کردم اگه اینو بنویسیم توی ذهن ملت قالیچه پرنده و گربه ایرانی تداعی می شه و بیشتر مشتری جمع می کنیم...
۴ نظر:
لهجه‌ش رو هم رعایت کردی دیگه؟ :))
behesh begoo shayad man tanha kasi basham ke in ensanhaye ahmagh ro doost daram, dooosteshon daram.
Your answer was cool. How about the name of the language? What do you usually say? Farsi or Persian? I remember I checked once, what would be the more correct form and it was "Persian" and also the idea of having some sense behind the word, which would be missing in the case of "Farsi" as a new-born word without any history. Anyway here the common living word for our language is "Persisch" and one of my classmates was discussing with me why not saying Farsi, as you Iranians call it and why not calling "almani" in Persian, "Deutsch" as the Germans use for the name of their language in their own language and "az in dast khoza'balat!"
من شخصا ترجیح می دم که اسم زبان رو فارسی صدا کنم... بیشتر از لحاظ این که به ملت یک کلمه جدید یاد داده باشم و سر بحث رو باز کنم...
ولی هیچ وقت به درست و غلط بودنش فکر نکرده بودم!
ارسال یک نظر