زمینِ تنیسِ اون ور خیابونه و مسابقاتِ سالیانه ی تنیس به راه... توی راهروهای دانشکده می تونی مسابقه ها رو از بالا نگاه کنی. هر از گاهی صدای تشویق جمعیت می آد. صداش رو دوست دارم... منو می بره به بچگی و استادیوم تختیِ پشت خونه و پنجره های کتابخونه مون که رو به استادیوم باز می شدن... و صدای جماعت که از هر گاهی نعره می زد که: مشکیه ته!