الف- تونگا نرفتیم. ویزاهای مسخره امون به موقع آماده نشد. سارا می گفت: انصاف نیست! ما خیلی درس خونده بودیم و حقمون بود که بریم سفر. شیش صبحه. به جای این که حرف بزنم فکر می کنم که سیستم های دنیا روی انصاف کار نمی کنن، اگه درست حسابی تلاش کرده باشی، مثلا درخواست ویزاتو دو روز زودتر فرستاده باشی یا پنجاه و شیش بار بهشون تلفن زده باشی، احتمال موفقیتت رو می بری بالا. همین.
ب- برمی گردیم. روز بعد به این می گذره که بچه ها بپرسن که چی شد و ما اکیپ تونگا نرفته، توضیح بدیم...
پ- شان اعلام می کنه که امشب یه پارتی اجباری داریم (احتمالا شستش خبردار شده که به دلیل مزخرف بودن پارتی قبلی، کسی دیگه به پارتی های شان نمی ره!). پارتی این بار توی اتاق الکسه. وارد اتاق می شیم. چراغا خاموشن. یهو چراغا روشن می شن و بچه ها یه حلقه گل می ندازن گردنمون که: به تونگا خوش اومدین!
همه لباس های استوایی (؟!) پوشیده ان، یه نقاشی گنده از ساحل و درخت نارگیل کشیده ان و چسبوندن به دیوار و کلی هم آهنگ مرتبط پخش می کنن!
ت- فکر کنم خوشحالم که تونگا نرفتم!