از فیلمِ Whatever works اومده ایم و در حال قدم زدن به سمتِ خونه ایم. در مورد این حرف می زنیم که کاش فیلم نامه های وودی آلن رو بخونیم، از بس که نکته های کوچولو کوچولوی خوشگل داره که آدم توی فیلم وقت نمی کنه به اندازه ی کافی ازشون لذت ببره. یهو یه ایده ی خلاقانه به ذهن یوآنا می رسه: یه شب بشینیم دور هم و یکی ازفیلم نامه هاش رو هم با بخونیم... هر کسی بشه یک شخصیت.
چنگیز خان
فیلم خوشگل و درست و حسابی توی فستیوال امسالِ آکلند کم نیست.
New Zealand International Film Festival
"چاپلین، چاپلین نازنین"
هیچ وقت فکر نمی کردم که از جویندگان طلای چارلی چاپلین این قدر لذت ببرم. ارکستر سیدنی موسیقی فیلم رو می زد.
تنها چیزی که عجیب بود این بود که احساس می کردی وقتی تماشاچی ها دارن به فیلم می خندن، رهبر ارکستر و نوازنده ها باید اذیت بشن چون نه تنها درمرکز توجه نبودن بلکه یه قسمت هایی از اجراشون زیر صدای بلند خنده گم می شد.
اجرا خیلی زیبا و خیلی دقیق بود. فقط گاهی یکی دو ثانیه فرصت بود برای تنظیم و تطبیق زمان اجرا و اونم وقتایی بود که یه سرفصل جدید توی فیلم باز می شد.
به نظرم رهبری کردن چنین اجرایی خیلی سخت تر از یه کنسرت عادیه، کلی خنده های تمرکز-به-هم-زننده توی فضا بود و کلی صداهایی که دقیقا باید به موقع اجرا می شدن، مثلا صدای شلیک تفنگ و سقوط و اینا که دقیقا روی خود تصویر بودن، بدون ذره ای اختلاف.
حاشیه: ورود توریست های خسته ی تمام-روز-راه-رفته-ی-کوله-به-پشت -و-شلوارک-به-پا در اپراهاوس سیدنی بلامانع است!! به به!! جالبیش اینه که آدم های باشعورِ لباس رسمی پوشیده حاضر در اپراهاوس به این توریست های عزیز اخم نمی کنن و حتا دمپایی لاانگشتیِ شلپ شولوپ کنِ رفیق نگارنده رو با بزرگواری زاید الوصفی، نادیده/ ناشنیده می گیرن!! به حق چیزای ندیده!!!
Fidelio
تنها اپرای بتهونه و داستان آزاد کردن یک مرد زندانیه از زندان سیاسی. همسر این مرد برای این که بتونه شوهرشو از زندان نجات بده، دوسال توی زندان با اسم جعلی فیدلیو کار می کنه و آخر سر هم شوهرشو نجات می ده و حق بر باطل پیروز می شه.
داستان اپرا اصلا و ابدا جذاب نبود! شاید برای این دور و زمانه جذاب نبود نمی دونم... اما موسیقیش محشر بود. خواننده ها عالی بودن و از اجرا هم بسیار لذت بردم.
کل اپرا یک زیرنویس داشت که در یک صحنه خیلی مهم و خیلی پردیالوگ، خانوم یا آقای آپارت چی خوابش برد و زیرنویس ها رو نشون نداد، بعدش یهو دوزاریش افتاد و تند تند نوشته ها رو رد کرد تا برسه به صحنه ی در حال اجرا... یه چیزی تو مایه های: خدایا چه دردسرت بدم، و الضااااااااالین....
این اپرا رو ارکستر فیلارمونیک آکلند اجرا می کردن. این دومین اجراییه که ازشون می بینم و به نظرم خیلی عالی ان.
بعد از دیدن اپرا رفتیم Die Hard 4 دیدیم!!! اونم در نوع خودش خوب بود!!! جلوه های ویژه محشر و چاخان های فراوان و قهرمان بازی اساس... خلاصه که امشب عقده سوپرمنمون حسابی ارضا شد!!!
El Violon
فیلم یعد از یه موسیقی زیبای گیتار و ویولون، با صحنه های خشن از شکنجه شورشی های یه روستایی تو جنوب مکزیک توسط سربازها شروع می شه. شاید برای این که تا آخر فیلم که شخصیت های شناخته می شن، بیننده خیلی سختشه که بخواد صحنه های شکنجه شدنشونو ببینه.
فیلم ویولن به زبان اسپانیولیه و سیاه و سفید و برنده کلی جایزه!
ماجرای اصلی فیلم هم پیرمردیه که روستاشونو سربازای دولت تصرف کرده ان. پسر پیرمرد هم جزو فرماندهان شورشه. روستایی ها توی جنگل فراری شده ان و شورشی های روستا هم توی جنگل آماده مبارزه ان اما کلی از مهماتشون توی روستا مونده. این پیرمرد ویولن زن، به بهانه سرکشی به مزرعه اش می ره روستا و فرمانده اول بهش اجازه رفتن به مزرعه نمی ده و ازش می خواد که براش ویولن بزنه.
کم کم فرمانده به ویولن علاقمند می شه و از پیرمرد می خواد که هر روز بیاد و براش ویولن بزنه. و اونم هر دفعه بعد از ویولن زدن، یواشکی یه مقدار مهماتی که توی مزرعه چال کرده ان رو می دزده و می رسونه به شورشی ها.
آخر فیلم هم قاعدتا با پایانِ قابل پیش بینیِ سرکوب تموم می شه. اما این چیزی از زیبایی گفتن این داستان تکراری کم نمی کنه ....
خیلی وقت بود که فیلم مستند ندیده بودم. این یکی خیلی جالب بود!
فیلم Crossing the Line داستان زندگی یه سرباز آمریکایی به اسم جیمز درسناکه که در حدود سال 1962 از ارتش آمریکا فرار می کنه و می ره کره شمالی. جیمز کودکی سختی داشته و خانواده اش تقریبا رهاش کرده بودن. بعدها وارد ارتش آمریکا می شه. جایی که به قول خودش سربازها دنبال یه "پدر" به نام ارتش می گردن.
در زمان جنگ سرد کره شمالی و کره جنوبی، یه وقتی که از دستورها و خشونت های ارتش به تنگ اومده بوده، از مرز می گذره و می ره کره شمالی. کره شمالی کشوریه که با وجود ضد آمریکایی بودنش و با وجود فقر وحشتناکش این آدم رو می پذیره و توی سال های قحطی خانواده اش رو حمایت می کنه. این آدم با وجود زندگی محقر و محدودی که می شه توی کره شمالی داشت، یه قهرمان محسوب می شه.
و خب کلی هم دستمایه تبلیغات ضد آمریکایی بوده و توی چند تا فیلم هم نقش "آمریکایی بد" رو بازی کرده.
فیلم نه چندان ضد آمریکایی بود و نه خیلی ضد کره ای ( گرچه تیکه هایی که کارگران بعد از اکران فیلم اومد همه اش ضدآمریکایی غلیظ بود!) بلکه بیشتر حول این حقیقت ساده بود که جیمز درسناک جایی رو کشور خودش می دونه که بهش احترام می ذارن... به همین سادگی و به همین تلخی!
امیدی که ناامید شد
نیوزیلند ته دنیاس و یکی از خواص ته دنیا اینه که همه چی دیر بهش می رسه (به جز حق رای دادن زنان که ظاهرا اولین بار در سال هزار و هشتصد و نود و سه در نیوزیلند به رسمیت شناخته شد (این جور اتفاقات نادر از ته دنیا شروع می شن قاعدتا)) فیلم های روز هم تا از روی دریاها و قاره ها رد بشن و برسن این جا ماه ها طول می کشه. اینه که فیلم های نوامبر 2006 رو تازه می آرن رو پرده
فیلم بابی در مورد شب ترور سناتور رابرت کندیه. آدمایی که اون شب توی هتل جمعن تا پیروزی احتمالی رابرت کندی رو توی انتخابات جشن بگیرن. امیدهایی که آمریکایی های خسته از جنگ ویتنام، مکزیکی های خسته از تبعیض، سیاه های افسرده از قتل مارتین لوتر کینگ، زن ها و جوون ها بسته ان به این پیروزی... فضای آماده ی تغییری که مشتاق این اتفاقه. فیلم در مورد چندین آدم مختلفه و هی برش های کوتاه از هر کدوم رو نشون می ده: دختری که با پسر هم کلاسیش ازدواج می کنه برای این که نفرستنش ویتنام، مدیر آشپزخونه هتلی که به خاطر رفتارهای نژادپرستانه با مکزیکی ها و سیاه ها اخراج می شه، بچه های دبیرستانی ای که برای کندی تبلیغ می کنن، دختر روزنامه نگاری که از چک اسلواکی اومده که پنج دقیقه با کندی مصاحبه کنه و کلی داستان کوتاه دیگه این وسط که هی به هم گره می خورن و هی باز می شن و ... نهایتا ترور کندی که این توده بافته شده رو می ریزه بهم
پی نوشت: دوباره که نوشته مو خوندم دیدم یه مقادیری "جوگیرانه" نوشتم... !!ا
