خونه تکونی
بالاخره بعد از مدت های مدید وبلاگمو خونه تکونی کردم. آرشیوش دیگه کار می کنه. برچسب های بیربطش رو هم برداشتم و یه کم تلاش کردم که دسته بندی برچسب هامو منطقی تر کنم. از رنگ جدیدش خوشم میاد. اشتهای نوشتنم رو بیشتر می کنه...
اون "های" آخر اسمش رو هم بی خیال شدم. یه کم فردیت لولوش بیشتر می شه این جوری: لولویی که پشت همه شیشه ها حی و حاضر باشه، درون گرا نیست، یه جوونور فضوله که از این ور به اون ور سرمی کشه و از در و دیوار می نویسه و طبیعتا نوشته هاش هم چندان چنگی به دل نمی زنه (مگر این که خواننده فضول باشه!)

وردی که بره ها می خوانند
کتاب جدید رضا قاسمی (وردی که بره های می خوانند) رو دارم می خونم. دست به قلم رضا قاسمی واقعا خوبه. توی این چند فصل اول هی حس می کنم که نشانه های آشنایی از "چاه بابل" پیدا می کنم و هی رشته تفکرات آگاهانه ام مزاحم لذت بردنم از ادبیات می شه که: خب مگه چه اشکالی داره؟ مارکز هم توی همه کتاباش نشانه های مشترک داره، مارکز هم که خداس در نتیجه مساله ای نیست.... و خب تا بیام به خودم بجنبم و این جریان لوس و نویز-فرستنده رو قطع کنم، چند خط رو الکی رج زده ام!!!! گاهی حس می کنم که "هم نوایی شبانه ارکستر چوب هاش" بهتر و ساخته پرداخته تر از این بود و گاهی حس می کنم که این کتاب بهتر از این حرفاس که به یه بار خوندش قناعت کنم.
فکر کنم همه اینا نشونه اینه که آخر کار از کتاب خوشم خواهم اومد.