رفتم استادیوم تماشای مسابقه راگبی فرانسه و نیوزیلند (تیم All Blacks(. واقعا باحال بود!
سرودهای ملی همیشه برای من تکون دهنده و تاثیرگذارن...داشتم فکر می کردم وقتی مارسیز و سرود نصفه مائوری، نصفه انگلیسی نیوزیلند این همه منو تحت تاثیر قرار می دن، اگه یه روزی برای یه بازی فوتبال ایران برم استادیوم چه احساسی خواهم داشت!!!!
دانش راگبیم واقعا در حد صفر بود و دوستان انگلیسیِ جریحه دارشده از فوتبال-دوستی-راگبی-نشناسی-ما با حوصله برامون توضیح می دادن که فرق راگبی با گرگم به هوا چیه....
به جز چهار پنج تا موج باحال، و آدمای رنگ کرده و لباس های عجیب غریب پوشیده، چیز "استادیومی" خاصی اتفاق نیفتاد. فکر کنم کلا فضای مسابقه راگبی همین جور کم هیجان تر از فوتبال باشه.
چیزی که خیلی دوست داشتم بچه مدرسه ای های با شور و هیجانی بودن که All Blacks رو تشویق می کردن. دلم سوخت برای چیزی که هیچ وقت درش سهیممون نکردن: فرصت ابراز هیجان و علاقه به تیم ملیمون.