امروز رفتم با یکی دوتا از استادا صحبت کنم و یه سری سوال ازشون بکنم. توی راه برگشت همه اش داشتم فکر می کردم که قراره من چند سال دیگه همکار این آدما باشم... چرا نمی تونم، صرفا از نظر شخصیتی، خودمو در همچین جایگاهی ببینم؟
فکر کنم چیزی در وجنات و سکنات من هست (در واقع باید بگم نیست) که باعث می شه حس کنم که بقیه حس می کنن که من حداکثر بیست سالمه... این که همیشه ازم کارت شناسایی بخوان، حتا برای دیدن یه فیلم بالای شونزده سال، عادی شده.
حتا درس دادن و کارکردنم هم کمکی نکرد که این تصویر رو اصلاح کنم: مسوول انبار محصول پاک وش منو عمو جون صدا می کرد و اگه فرار نمی کردم، یه دانشجوی دانشگاه اردکان می خواست دست به گردن، به شیوه قدم زدن دخترانه در زنگ های تفریح، با هم بریم به سمت کلاس!!!
دلیلش هم خب ترکیبیه از قیافه ام و مدل لباس پوشیدنم و حرکاتم و خنده های بلند و دندان های-تماما-پیدا-هنگام-لبخند-زدن و بالا پایین پریدن های فراوان... یعنی فقط قیافه بچه مدرسه ایم نیست(چیزی که باعث می شه ازم کارت شناسایی بخوان)، رفتارم هم هست (چیزی که باعث می شد خودمو بکشم که به بچه هام نشون بدم اوتوریته دارم تو کلاس)...
این جا هم هنوز همون تصویر بیرونی باهامه... از این قسمت عجیب شخصیتم اصلا ناراضی نیستم، حتا یه جورای دوستش هم دارم، اما رو به رو شدن باهاش همیشه متعجبم می کنه.