1- یکشنبه ها رو خیلی دوست دارم. معمولا صبحای یکشنبه می رم جیم و می دوم. بعد از ظهرها هم می رم استارباکس یا Borders، کتاب فروشی محبوبم، و قهوه می خورم و کتاب می خونم.
کتاب های این جا خیلی گرونه. مثلا کتاب جدید خالد حسینی، A Thousand Splendid Suns، حدود 35 دلار بود که با کلی تخفیف شده بود 27 دلار! من معمولا صبر می کنم که کوپن تخفیف درست و حسابی برام بیاد و بعد برم کتاب بخرم. دفعه قبل کوپن 40 درصد تخفیف داشتم که رفتم باهاش حسابی خودمو خجالت دادم. این سری به این نتیجه رسیدم که شروع می کنم به خوندن کتاب و وقتی به این نتیجه رسیدم که می خوام کتابو داشته باشم، می خرمش!

2- بعد از کلی وقت جیم-روش (من شخصا از جناب آقای فردوسی بابت گند زدن به کاخ بلندشون عذرخواهی می کنم) امروز تازه کشف کردم که می تونم یه جلسه آموزش بدنسازی و رژیم مجانی داشته باشم. وقتی رفتم براش ثبت نام کنم مسوولش ازم پرسید که کجایی ام. معمولا وقتی یه کیوی این سوالو می کنه باید پشت بندش بپرسی می دونی ایران کجاست دیگه نه؟ و خب اغلب اوقات می گن نع! امروزم طرف ازم پرسید کجایی ام و من طبق معمول گفتم ایران، می دونی کجاس دیگه؟ اونم گفت معلومه که می دونم بهترین دوستم ایرانی بود. من آلمانیم، می دونی آلمان کجاس دیگه؟ تازه دوزاریم افتاد که چقدر سوالم برخورنده بود!!
3- توی سالن غذاخوری یه سری بشقاب رنگی و قاشق چنگال جدا گذاشته ان برای کسایی که غذای حلال می خورن. چیزی که عجیبه اینه که این بشقاب ها با بقیه بشقاب ها توی یه ماشین ظرفشویی شسته می شن و قابلمه ها و ملاقه های غذاپزی هم مشترکن. یعنی قابلمه ای که توش امروز مرغ پخته می شه دیروز توش گوشت خوک پخته شده بوده...این چیزیه که واضح و آشکار می شه فهمید اما خب آدما همچنان از بشقاب های رنگی استفاده می کنن. این کار خنده دار جماعت رو نمی تونم درک کنم.
یکی از بچه های مالزیایی می گفت من برام مهمه که چی می بینم، برام مهم نیست که توی آشپزخونه چی می گذره. همین که بشقابم جدا باشه کافیه!!!
از این وقایع عجیب کم نیست. مثلا یه دختر محجبه کلاس سالسا می اومد و با همه پسرها سالسا می رقصید.
آدم های مرزهاشونو خودشون تعریف می کنن اما گاهی مرزهاشون به دلایل واهی این ور تر و اون ورتره. شاید نیاز به حس تعلق به عقیده یا حس تعلق به چیزی باعث می شه که بخوان بگن من عضو فلان مجموعه ام. تهش احساس امنیته و احساس هویت فکر کنم.