شاید به خاطر باد وحشی دیروز بود که با خودم زمزمه می کنم:
"از زره جامه تان اگر بشکوفید
باد دیوانه
یال بلند اسب تمنا را
آشفته کرد خواهد"

دوباره و دوباره و آرام تکرار می کنم... شاملو چه شکلی می تونست به کلام این همه عظمت بده؟ اگر آدمایی از این دست وجود نداشتن، چه جذابیت و لذتی بود برای استفاده از زبان؟ کاش شاملو زنده بود!!