تعجب غلوشده اش از این که دختری - حتا نه دخترها، بلکه فقط دختری- توی ایران مهندسی خونده باشه از عصبانیت دیوانه ام کرد. اون قدر عصبانی شدم که حوصله نداشتم براش از آمار و ارقام دانشجوهای دختر دانشگاه ها بگم یا از دوستای خودم که دارن کجاها کار می کنن و کجاها درس می خونن.*
داشتم فکر می کردم که چقدر از مکالمات با آدمایی که برای بار اول می بینی، صرف این می شه که بگی ایرانی چی نیست (چیزهای ساده ای مث بدبخت و بی سواد و شترسوار و روبنده سیاه به صورت و چهار تا زن و هفتاد تا بچه و ازدواج اجباری و ...) و دیگه حوصله ای نمی مونه برای این که بگی ایرانی چی هست... چه فرقی می کنه؟
رفقای نزدیکت تا الان این چی نیست و چی هست رو فهمیده ان: انسان عجیب غریب ساخت تبلیغات و انسان عادی مث بقیه آدما
بقیه هم بذار در جهل مرکب ابد الدهر بمانند!!!! به درک!!!



* فکر کنم که از گوش های قرمزم و سکوتم فهمید که خیلی خیلی خیلی عصبانی بودم. تا آخر سفر به بی مزه ترین حرفام خندید و لبخندهای آن چنانی زد... من اما همه عصبانیتم از این بدشناخته بودن و بی وجهه بودن بین المللی رو - به قول آقای بابایی- پروژکت کردم روش و تا موقع خدافظی به عصبانی موندنم ادامه دادم!!!!