موزه آکلند بزرگه. نمی شه به یه روز همه چیشو دید چون آدمو از پا می ندازه. امروز تند تند از همه جاش گذشتیم. از قسمت یادبود جنگ جهانی اول و دوم تا بزرگ ترین فسیل دوران موزائیک (یا شایدم ژوراسیک!؟!؟ خلاصه خیلی وقت پیشا!!!) یه فسیل گنده و خوشگل به شکل مارپیچ حلزون 1.5 در 1.5 که سرهم کردنش ظاهرا یک سال وقت گرفته...

توی قسمت تاریخ طبیعیش کلی مجموعه حشره و جک و جونورهای ریز و درشت دارن: هر کشویی که می کشیدی بیرون، یه گروه جوونور می دیدی: پروانه ها، جیرجیرک ها، سوسک های چندش آور و آخر سر ترسناک ترینشون: رتیل های گنده... با سمیه به این رتیل ها نگاه می کنیم. برای هر دومون اینا ترسناک ترین موجودات ممکن روی کره زمینن... چرا؟!؟ عنکبوتوفوبیا...

و با این وجود چندین ثانیه بالاسرشون وامی ستیم و نگاهشون می کنیم... سادو-مازو-عنکبوتوفوبیا...

("سادو"ش برای سمیه که کشو رو کشید بیرون و "مازو"ش من که با ترس و هیجان بر و بر نگاهشون می کردم!!!)