"در آن نوبت که بندد دست نیلوفر به پای سرکوهی دام..."

روزها و شب های به هم نچسبنده رو با فیلم و الواتی به هم می چسبونم.
نگران چروک خوردن های زمانم
کی- ساعت- هشت- شدها و کی- دوشنبه- شد ها
نمی دونم بیشتر دوست دارم که اون سه هفته ی سبزفسفری شده ی توی تقویمم نرسه، و من تو خماری و مشتاقی بمونم یا برسه و روزها و شب هاش به هم نچسبن یا...
چرا تقویم باید ردیف ردیف پر بشه و بره جلو؟ نمی شه مار و پله ایش کرد؟
یه مار مهربون نیشت بزنه و صاف بیفتی وسط هاشورهای سبز فسفری...
یه نردبون پیدا کنی و دوباره برگردی همون جا و تا ابد همون جا بمونی؟
نمی شه؟