بارون می آد...
داشتم فکر می کردم که خوبی آکلند اینه که اگه هم که خیسه، خاکستری نیست. خودم به خودِ گرته بردارم گیر دادم. خودِ گرته بردارم شاخ شد که: وقتی منظور رو می رسونه، می رسونه دیگه. پارسی را جور دیگری پاس می دارند حاج خانوم.
خاله آسی به مغازه دار گفت: من حاج خانوم نیستم. اونم زبونش نمی چرخید به خانوم گفتن و شونصد بار دیگه این داستان تکرار شد.
مامانم جلد اول هری پاتر ویدا اسلامیه رو خونده و منتظر جلد دومشه که بعدش بفرسته برای بچه های تی تی که اگه تا الان قصیده سرا نشده باشن جای تعجب داره.
برای بچه های به دنیا نیامده ام برنامه فشرده ریخته ام: شاملو و فروغ و اخوان و حافظ... بسته به این که توی حال و هوای کدومش باشم. این روزا نه حس شاملو دارم نه فروغ نه اخوان نه حافظ. گ* گیجگی فرهنگی با آدم چه کارها که نمی کنه.
گ*گیجگی فرهنگی به جز وسواس ذهنی چی کار کرده با من؟ خودِ عیبجوی قضاوتگرم و خودِ لوسِ همیشه-بهش-اجحاف-شده ام، ساکت می شن و منو نیگا می کنن...
یکی از خوبی های آکلند خیس و خاکستری اینه که کسی نیگات نمی کنه، اونایی که نیگات می کنن هم عزیزان خطه خاورمیانه ان. خودِ نگرانم به خودِ وسواسی ام توضیح می ده که اینو از سرِ نژادپرستی نگفته ام. اگه می خواستم نژاد پرست باشم دوستای صمیمیم کره ای نبودن. خودِ مسخره ام این پا اون پا می کنه که به چرندیاتی که دارم فکر می کنم بخنده.
می زنم زیر آواز که صداش نیاد. نمی تونم انتخاب کنم چی بخونم... بارون بارونه زمینا تر می شه... هر دمی چون نی زیادی سنتیه و توی این روزگار گ*گیجگه گرفته شدگی، دل و دماغ سنتی ندارم... Fly me to the moon let me play among the stars... نه می خوام یه چیز فارسی بخونم... عقرب زلف کجت با قمر قرینه... از یه خیابون خلوت می رم که بتونم صدامو ببرم بالا: ای پری بیا در کنار ما جان خسته را مرنجان، از برم مرو خصم جان مشو...
وسط این همه کیفوری کودک طبیعیِ گم و گور شده ام، یه احمقی توی کله ام فکر می کنه: یکی از بدی های آکلند اینه که گربه هاش زیادی صدا می کنن...
با خودم حرفم می شه. با تو، که روحت از هیچ چی خبر نداره. با بچه های به دنیا نیامده ام، که خنگ از آب در می آن و نصف جمله هاشون انگلیسیه...

آکلند خیسِ آبی جای قشنگیه... اما دیوونه هاش زیادن...