بعضی وقتا لازمه که بدونی نتیجه کارت توی آینده چی خواهد بود... اون وقت شاید "سخت گذشتن" ها بی اهمیت به نظر بیاد. گاهی هم اصلا و ابدا نباید از آینده خبر شد چون جسارت و دیوونگی ات رو ازت می گیره.
امروز یک ای-میل از خودم به تاریخ یک سال پیش به دستم رسید. جالب بود.
دلخوری از استعفا دادن از هنکل و اومدن به نیوزیلند، امروز برام خنده داره اما اون روزا مایه عظیم استرس و هزارباره-فکر-کردن-های-بی-ثمر بود برام.
-----------------------------------
به "توکل" خیلی فکر کرده ام همیشه. به ابزار مفیدی که مومنان بدان مجهزند!!!
از احمقانه ترین و منفعل ترین شکل استخاره اش بگیر تا این باوری که به راحتی و سبکی بر زبون جاری می شه که: ایشالله درست می شه...
اما نداشتن این ابزار، واقع گراتر و مسوولیت پذیرترت می کنه و در عین حال استرس دارتر و وسواسی تر.
-----------------------------------
امروز اگه بخوام برای خودم در یک سال دیگه ای-میل بزنم، سوال های کلان از خودم ندارم... کلان ترینشون اینه که اون پنج کیلویی که تهدید می کردی رو کم کردی یا نه؟ !؟
نقطه عطفِ این همسایگی رو از سرگذرونده ام شاید که به مفاهیم خرد تر دارم فکر می کنم. انتظار امروزم از لولوی یک سال دیگه به درشتیِ استعفا دادن و جاکن شدن و جاافتادن دوباره نیست. به گشت و گذارهای کوتاه و ورزش و درس خوندن فکر می کنم... به زندگی آرام و پویا.
از خودِ آینده ام می پرسم که هنوزم از "عشق روئینه تنم" یا نه.... و این فکر کنم تنها سوال مهم زندگیم باشه.