هایپر- بی تفاوتی

یعنی آگاهی به تقسیم بندی ها و دینامیک های غیرمعمولِ احساسی و فقط نظاره گر بودن... به سانِ گاوی در حالِ نشخوار.
***
جایی برای چیز دیگر نمانده است. این خمیرِ ورآمده فقط به حس های کوچک و کوتاه مهلت می دهد: بوی قهوه، موسیقیِ در لحظه و درجا، رنگین کمانِ آن طرف خیابان...
برای هر چیزی "مجالی اندکک" فرصت هست: به قدر یک لبخند به کاریکاتورِ امروز، به قدرِ سه ثانیه هم ذات پنداری با هنرپیشه ی فیلم، به قدر نیم ثانیه لذت از درس دادن...
حتا دلزدگی و بی تفاوتی هم انگار مدت هاست جز در قطره های مینیمال نچکیده اند.
***
صدای من موج می شه و از زیراقیانوس رد می شه تا تو بگی: من هم.
به قولِ صدای شاملو از طرفِ روباهِ شازده کوچولو: همیشه یه پای بساط لنگه. حرفی نیست. قراره همیشه یه پای بساط لنگ باشه... این یه قلم اما باد می کنه توی مغز من/تو و جوری که چشم و گوش و دست و دل رو می پوشونه...
گاهی این وسط به جرقه ی هوسی سراغ قهوه و فیلم و خندیدن با دوستام می رم... دلتنگی برایِ تو اما، ور اومده و من در هایپر-بی تفاوت ترین حالتِ ممکنِ وجودم این ورم رو نیگا می کنم و از نیگا کردن حوصله ام سر می ره و بی خیالش می شم...
***
فکر می کنم سوفسطائیان بودن که معتقد بودن جهان زاییده خیال ماست و هیچ چیزی واقعی نیست.
من عاشق داستان های علمی/تخیلی ام اما سوفسطایی نیستم... من صرفا خیلی خیلی خیلی هایپر- اولترا - بی تفاوت شده ام.