برای دوستام از ایران خیلی چیزا تعریف می کنم، چیزهای مثبت و منفی... همه جور چیزی. قصدم تبلیغ نیست، قصدم گاهی فقط ایجاد کردنِ تصویر توی ذهن آدم هاست... آدم های باسواد/آگاه حداقل این قدر می تونن بگن که "ما از ایران چیزی نمی دونیم" و این یعنی این که "ما آگاهیم که اون چیزی که می گن ایرانه، ایران نیست" و این معمولا سرآغازِ یک گفت و گوی طولانی و بعضا جالب می شه...
من بسته به حس و حال خودم، گاهی برام مهمه که از ایران حرف بزنم و ذهنیتی رو تصحیح کنم و گاهی هم به هیچ کجایم هم نیست! مثلا گاهی حس می کنم که ایرانی معرفی کردنِ خودم، کار خوب و موثریه (مواقعی که دوست دارم قربون خودم برم).
بعضی چیزها خوشحالم می کنن و من توی بوق می کنمشون و بعضی چیزها اون قدر ناراحتم می کنن که اعصاب دوباره تکرار کردنشونو ندارم و لزومی هم برای گفتنشون به دوستام نمی بینم حتا وقتی که می پرسن از ایران چه خبر... هر بار که یک فعالِ زن دستگیر می شه، زهرا بنی یعقوب، و حالا هم عشا مومنی ... بعضی چیزها رو پیش خودم نگه می دارم و ترجیح می دم که فقط خودمو منزجر/وحشت زده کنن...
این جور وقتا ایرانِ توی گفت و گوهای من، از حدِ پیازداغ و دارچین و شله زرد فراتر نمی ره. این جور وقتا فقط به این دنیای عظیمِ فاصله نگاه می کنم و حسودی می کنم به مردمی که از این همه سهمیه ترس و تردید چیزی نصیب نبرده ان...