وقتی می رسم خونه یونا داره برای خودش ساندویچ درست می کنه... داره با دقت نون ها رو کره می ماله، بعد برش های باریک و هم قد آووکادو رو می ذاره روش. طبق معمول از هم می پرسیم که امروز چی کارا کرده ایم و بهم می گه که عذاب وجدان گرفته برای این که چند روزه که داره مرتب سوشی درست می کنه و کنسرو تن ماهی استفاده می کنه...
اول منظورشو نمی فهمم. بعدا برام توضیح می ده که ظاهرا به خاطرِ ماهی گیریِ بی رویه و قاچاقیِ کشورها (خصوصا ژاپن) یه سری از گونه های تن ماهی دارن منقرض می شن. یونا هم به این نتیجه رسیده که بهترین کار اینه که آدم از بازار ماهی، که ماهی صیدِ نیوزیلنده، ماهی بخره تا از ماهی های کنسرو شده ای که معلوم نیست کجای دنیا صیدشون کرده ان. یه خوبیِ نیوزیلند هم اینه که یه مقادیری به این قوانینِ محیط زیستی پای بند ان و چندان خبری از ماهی گیریِ غیرقانونی و این حرفا نیست. می شه با خیالِ راحت تری رفت سراغِ ماهی های تازه بازار.

تازه داشتم خودمو راضی می کردم که گوشتِ قرمز کمتر بخورم و با ماهیِ بیشتر جایگزینش کنم که دیدم در هر صورت از هر طرفی که بگیری یه جورایی به محیط زیست گند زده ای... در ضمن گوشتِ قرمزِ نیوزیلند واقعا کیفیتیش عالیه برای این که گاو و گوسفندها برای خودشون توی چمنِ سبز و تازه می چرن و چندان خبری از هورمون و این حرفا نیست و در نتیجه ردپای کربنی که توی محیط به جا می ذارن (اصطلاح مودبانه ای برای گو$ و این بساط ها) کمتره و کلا گازهای مخربِ کمتری تولید می کنن!!!