به اين "فاصله‌ي كاذب"، كتاب منيرو رواني‌پور را هم اضافه مي‌كنم و براي توان بيشتر ادامه دادنش، صحبت از كم بودن حقوق...
كنار دريا و باد مي‌روم و هوس دست باد در موهايم را بيهوده با خودم مي‌كشانم.
به "دست‌هاي اين غريبه‌ي غمگين" نگاه مي‌كنم و و براي اولين بار از اين فاصله‌ي كاذب و از اين دل مشغول نبودن، خوشحال مي‌شوم.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر