خاطره:
صاب خونه حدودا روز دوم سوم بعد از اسباب کشی ، عملا یعنی بعد از این که همه وسایل رو مرتب کردیم و با روزبه و پرستو و مونا و دامون و آزاده و آرش نشستیم به یه نفس دایی جان ناپلئون دیدن، اومد خونه ما: همسایه طبقه بالا گفته شما "ایاب ذهاب مشکوک" دارین، منم بهش گفته ام که اگه یه نفره که میاد و می ره اشکالی نداره اما اگه چند نفر این جا ایاب و ذهاب دارن و هی آدما عوض می شن اون وقت وضعیت فرق می کنه، حالا کدومش بوده؟!؟!؟
وضعیت مث این بود که یه اقرارنامه چند گزینه ای بذارن جلوت: الف- آیا شما به شغل شریف ... مشغول هستید؟! ب- آیا دارای دوست پسر بوده وما باید ضمن خبرکردنِ 110 در فرصتی مغتنم، شما را با داد و بیداد از ساختمان بیرون بیندازیم؟
و بعد مهربانانه و خیرخواهانه اضافه کرد که: البته من بهشون گفتم که خب اینا که پیرمرد نیستن که، سرو صدا می کنن...یه سری دختر جوونن خب بالاخره عمویی، دایی ای کسی میاد دیدنشون. نفسشو حبس کرد و کل روشن فکریشو گذاشت در طبق اخلاص که: البته من حتا خودم با دوست پسر مخالف نیستم، شاید بالاخره نامزدی، دوست پسری....و نتونست این همه مدرن بودن رو تاب بیاره و آخرش دوباره اضافه کرد که: حالا شما به من بگین که کدومش بوده؟
نمی دونم چرا منفجر نشدم از عصبانیت. چرا در لحظه دوزاریم نیفتاد که به انسانیت و شعورم داره توهین می شه؟ اکتفا کردم به تعجب وحشتناک از این همه فاصله بین خودم با جامعه، اکتفا کردم به ترس از آسیب پذیر بودنم وقتی که هر احمقِ حسودی این توانایی رو داشت که گوشی تلفن رو برداره و ...عصبانی نشدم، یه سری اراجیفی سرهم کردم و بهش تحویل دادم...
و این بهت و درد سرِجاش موند که جامعه ای که من خیلی باهاش غریبه ام، برای خودش حقِ بازپرسی و فضولی و قضاوت قائله و توی این فرایند قضاوتش هم از هیچ حماقت و کوته بینی ای فروگذار نمی کنه!!!!