"چاپلین، چاپلین نازنین"
هیچ وقت فکر نمی کردم که از جویندگان طلای چارلی چاپلین این قدر لذت ببرم. ارکستر سیدنی موسیقی فیلم رو می زد.
تنها چیزی که عجیب بود این بود که احساس می کردی وقتی تماشاچی ها دارن به فیلم می خندن، رهبر ارکستر و نوازنده ها باید اذیت بشن چون نه تنها درمرکز توجه نبودن بلکه یه قسمت هایی از اجراشون زیر صدای بلند خنده گم می شد.
اجرا خیلی زیبا و خیلی دقیق بود. فقط گاهی یکی دو ثانیه فرصت بود برای تنظیم و تطبیق زمان اجرا و اونم وقتایی بود که یه سرفصل جدید توی فیلم باز می شد.
به نظرم رهبری کردن چنین اجرایی خیلی سخت تر از یه کنسرت عادیه، کلی خنده های تمرکز-به-هم-زننده توی فضا بود و کلی صداهایی که دقیقا باید به موقع اجرا می شدن، مثلا صدای شلیک تفنگ و سقوط و اینا که دقیقا روی خود تصویر بودن، بدون ذره ای اختلاف.



حاشیه: ورود توریست های خسته ی تمام-روز-راه-رفته-ی-کوله-به-پشت -و-شلوارک-به-پا در اپراهاوس سیدنی بلامانع است!! به به!! جالبیش اینه که آدم های باشعورِ لباس رسمی پوشیده حاضر در اپراهاوس به این توریست های عزیز اخم نمی کنن و حتا دمپایی لاانگشتیِ شلپ شولوپ کنِ رفیق نگارنده رو با بزرگواری زاید الوصفی، نادیده/ ناشنیده می گیرن!! به حق چیزای ندیده!!!