خوبیش این بود که اون استادایی که می فهمیدن جریان چیه نیومده بودن و اونایی که در جریان نبودن هم مودب بودن و هیچ سوالی نکردن. وقتی به این فکر می کنم که الکی سه ساعت رفتم شلوار مخصوص دفاع از پروپوزال خریدم و کوتاهش کردم (این یعنی این که دیگه نمی تونم برم پسش بدم) و آخرش هم به این نتیجه رسیدم که همون شلوار قدیمی ام رو بپوشم، چندان احساس خوبی بهم دست نمی ده. هیجان زدگی بقیه بیشتر از احساس آسودگی خودمه که: "خب اینم از این"!

تنها کاری که می شه کرد اینه که منتظر عید شد. چیزهایی مث عید و شب یلدا در نیم کره جنوبی یه مقدار خنده دار می شن... الان وقت بلوز آستین بلند پوشیدنه و لم دادن جلوی نورِ کشدار و نارنجی بعد از ظهر. بوی ماه مهر و از این بند بساط ها!

به مناسبت دفاع غیورانه ام، رفتم دوباره فیلم Juno رو دیدم. بار دوم حتا از بار اول هم قشنگ تر بود!