همه چیز از اون جا شروع شد که اسکات برای همه پن کیک در نوعِ موزی و سیبی درست کرد و ماها رو صدا کرد برای صبحانه. بقیه هم هر کدوم یه چیزی از خوراکی های خودمونو آوردیم تقسیم کردیم: من maple syrap اصلِ کانادایمو (!) آوردم، تس برای همه چای و قهوه درست کرد، یوهان کره و عسل آورد و آرِن، در نقشِ دوست پسرِ همیشه در صحنه ی تس، میز صبحانه رو چید...
کلی به این نتیجه رسیدیم که این صبحانه ی عالی باعث می شه که بقیه تعطیلات به نظر مزخرف بیاد و زندگی دیگه فایده ای نداره و از این چرندیات...
بعدش در حالی که من داشتم ظرف هارو می شستم، آروم آروم شروع کردیم به تمیز کردنِ آشپزخونه و کم کم جوِ هم خونه ای همه مونو گرفت: دل و روده فریزر رو ریختیم بیرون و هرچی که مالِ سکنه ی ترم پیش بود انداختیم دور (البته این وسط یه بسته chicken chippies یخزده پیدا کردیم که بلافاصله گذاشتیمش توی فر و در حین حمالی خوردیمش)، کف آشپزخونه رو شستیم، شیشه های جورواجور سس قدیمی رو انداخیتم دور، کف همه خونه رو جارو زدیم، دستشویی و توالت رو تمیز کردیم، اتاق هامونو جارو کردیم، در این حین هم هر از گاهی یه نفر یه چیزی پیدا می کرد و از بقیه می پرسید که بندازدش دور یا نه و ما همه با صداهایی شبیه دزدان دریایی نعره می زدیم که Throw it away...
این جوری شد که من بقیه روز توی یک اتاقِ خوشگلِ مرتب و تمیز نشسته بودم و پنجره رو باز گذاشته بودم که هوای تازه بیاد تو و پردها رو کنار زده بودم که اتاقم روشن بشه... و ورقه های شاگردای خنگم رو صحیح می کردم...