اولش می خواستم یه پست بنویسم اندر تحسینِ ترانه، دختر جهان گرد و مستقل و پرانرژی ای که این جا باهاش آشنا شدم. بعدش به این فکر کردم که چرا ترانه اولین دختر ایرانیِ این چنینی ایه که من می شناسم در حالی که معادلِ غیرایرانی ترانه توی دنیا زیاده: جهان گردهایی که مدام سفر می کنن، توی هر کشوری چند ماه می مونن و کار می کنن و همه جای دنیا دوست و آشنا دارن.
قصدِ غرغر کردن ندارم اما به این فکر می کردم که چه طوری فرهنگِ ایرانی (و صد البته گذرنامه ی بی اعتبارمون) باعث می شه دنیا ندیده باشیم... از دنیا دیدگی منظورم فقط "دیدن" نیست، منظورم زندگی کردن و نترسیدن و آمیختنه... منظورم سفر کردن های تنها و مستقلی که تورلیدر ندارن و شب ها هم توی فلان هتل اتاق رزرو نکرده ان... و مهم تر از همه این که تیتیش مامانی نیستن!
به نظرم فرهنگِ ایرانی (و شاید شرقی) و این تاکید مدام به خانواده محوری و تکفیرِ فردمحوری، عامل خیلی مهمیه توی جدا افتادن ما از این فرهنگِ جهانیِ جهان گردی و جهان شناسی...