نیوزیلند یک ده تایی (بلکه هم خیلی بیشتر) حزبِ سیاسی داره. دو تا حزبِ عمده،National و Labour ان، که معمولا قدرت بینشون دست به دست می شه. نخست وزیر نیوزیلند، رهبرِ حزبیه که اکثریتِ کرسی های پارلمان رو دست داره. طی نه سالِ گذشته (طی سه دوره ی سه ساله) هلن کلارک، رهبرِ حزبِ Labour، نخست وزیر بود و حالا بعد از انتخاباتِ این هفته، جان کی، رهبرِ حزبِ National.
نکته بامزه اش اینه که معمولا هیچ کدوم از این دوتا حزب نمی تونن اکثریتِ صندلی های پارلمان رو بگیرن و در نتیجه احتیاج دارن که یه چند تا از اون حزب های کوچولو باهاشون ائتلاف کنن. این جوریه که انتخابِ نخست وزیر وابسته می شه به این که کدوم حزب می خواد با کدوم یکی ائتلاف کنه و کدوم حزب ها سیاست هاشون به هم نزدیک تره و می تونن با هم ائتلاف کنن.
نکته بامزه اش اینه که معمولا هیچ کدوم از این دوتا حزب نمی تونن اکثریتِ صندلی های پارلمان رو بگیرن و در نتیجه احتیاج دارن که یه چند تا از اون حزب های کوچولو باهاشون ائتلاف کنن. این جوریه که انتخابِ نخست وزیر وابسته می شه به این که کدوم حزب می خواد با کدوم یکی ائتلاف کنه و کدوم حزب ها سیاست هاشون به هم نزدیک تره و می تونن با هم ائتلاف کنن.
۱ نظر:
حالا چرا اینقدر همه بد لهجه هستن اونجا؟
اون ناسیوناله خوشحال میگفت که مردم خواهان تغییر هستن. خوش به حال خارجی ها و غیر ناسیونالهایی مثل شما
ارسال یک نظر